Umie­jęt­no­ści spo­łecz­ne mają wpływ na wie­le sfer życia. Moż­na się nawet poku­sić o stwier­dze­nie, że nie ma takiej dzie­dzi­ny życia, w któ­rej nie są przy­dat­ne. Oso­by o wyso­kich kom­pe­ten­cjach spo­łecz­nych lepiej radzą sobie w związ­kach mał­żeń­skich, nawią­zu­ją trwal­sze przy­jaź­nie i są bar­dziej zado­wo­lo­ne ze swo­je­go życia towa­rzy­skie­go oraz zawodowego.

Prze­cięt­ne dziec­ko naby­wa umie­jęt­no­ści spo­łecz­nych poprzez obser­wa­cję oto­cze­nia, w któ­rym dora­sta. Pro­ces roz­po­czy­na się w momen­cie naro­dzin i trwa nie­prze­rwa­nie, aż do dorosłości.

Jeże­li napo­ty­ka­my na dziec­ko, któ­re zacho­wu­je się w spo­sób nie­wła­ści­wy, nie prze­strze­ga norm spo­łecz­nych, to zwy­kle myśli­my, że zosta­ło źle wycho­wa­ne, albo, że dosta­ło nie­wła­ści­we wzor­ce. Jed­nak nie zawsze tak musi być.

Jest gru­pa dzie­ci, któ­re, mają kło­pot z przy­swa­ja­niem tego rodza­ju wie­dzy i pomi­mo naj­lep­szych wzor­ców, nie będą w sta­nie ich przy­swo­ić w spo­sób natu­ral­ny. Dzie­ci takie mają trud­no­ści z rozu­mie­niem zasad spo­łecz­nych, czę­sto nie roz­po­zna­ją w spo­sób pra­wi­dło­wy emo­cji, wyda­ją się nie zauwa­żać potrzeb innych ludzi. Ist­nie­ją dys­funk­cje, któ­re zabu­rza­ją natu­ral­ny pro­ces naby­wa­nia umie­jęt­no­ści spo­łecz­nych. Zali­cza­my do nich m.in. autyzm, zespół Asper­ge­ra, ADHD, a tak­że roz­ma­ite inne dys­funk­cje, któ­re nie wychwy­co­ne i nie reha­bi­li­to­wa­ne odpo­wied­nio dopro­wa­dza­ją do kolej­nych zaburzeń.

Ist­nie­ją meto­dy, aby opi­sy­wa­ne defi­cy­ty wyrów­ny­wać, aby dać tym dzie­ciom szan­sę, na naucze­nie się tego, co jest nie­zbęd­ne, by radzić sobie w spo­łe­czeń­stwie i wieść w nim w mia­rę szczę­śli­we życie. Temu mię­dzy inny­mi słu­ży Tre­ning Umie­jęt­no­ści Spo­łecz­nych (TUS).